Ik voel mij met de rug tegen de muur staan, al langere tijd. Regelmatig bel ik na het opstaan in de Valerius huilend met mijn zus of Steffi. Tot op het bot gefrustreerd, uitzichtloosheid en een hoofd vol opgekropte emoties. De systeeminrichting, de goeddeels verwarde mensen om mij heen, de tralies, de routine. De dan maar door mij geïnitieerde gesprekjes met de verpleging gaan over mij als patiënt en niet over mij als persoon. Typerend.
Als ik overdag thuis ben ga ik eerst in mijn vertrouwde bed liggen en dan wat lezen in de tuin, muziek luisteren en tekenen. De Valerius en mijn bestaan als psychiatrisch patiënt beheersen mijn gedachten. Het is rustig, wat prima is, maar in mijn hoofd gaan geen fijne dingen om: mijn status.
Dit patroon voltrekt zich al meer dan negen jaar: stabiel verklaard worden en dan overdag naar huis (in de Bocholt: een jaar lang). Vaak voelde ik me bij mijn echte thuiskomst ontwricht en getraumatiseerd (al benoemde ik dat laatste toen niet altijd zo). Het contrast met de kliniek en alles eromheen is dan zo groot en ik voelde behoefte aan (niet-zieke) mensen om mij heen en vrijheid.
Vandaar:
Liften (vanuit thuis, met genoeg adressen op zak) – politie- isoleercel
Vluchten naar Brussel met mijn eigen auto of de taxi, idem Antwerpen, op 1 keer na zelf betaald overigens. In Brussel, moet je weten, woonde ik tot januari 2014 in een prachtig huis met lieve vrienden en een carrière (zowel qua copywriting als beeldende kunst)
Vanaf een glijbaan gaan in het Sarphatipark (politie- Amstelmere)
Eten bij een Japanner, waarbij een misverstand tussen mij en mijn broer over overmaking van 40 euro (van mijn eigen geld) ertoe leidde dat men, jawel, de politie belde. Nadat mijn zus het bedrag al betaald had. Isoleercel en opname
Een afspraak in de bar van het Okurahotel, waarna ik een YinYang spuugde bij de entree buiten (dat vond ik bijzonder!). Opname volgende dag in Valeriushotel, op instigatie van FACT-verpleger Martin van Beek
Per trein belanden in Munster, Duitsland. Gewoon omdat ik WEG wilde, vluchten, vrijheid en een Duitse trein de enige beschikbare was op Schiphol op dat moment
Dezelfde Fact verpleger die achter mij stond (oh toeval) in Aldi bij de kassa en mij ontwaarde met twee (twee!) flessen wijn in mijn karretje. Ik kwam toevallig langs die A en besloot voor de hele week 2 flessen goedkope Chileense wijn in te slaan. Opname in Valerius
Een paar voorbeelden. Telkens leidde eea niet, zoals je zou zeggen, tot een gesprek over het hoe? En waarom? Vertel Heleen! Of: mij gewoon met rust laten. Maar nee hoor, tot isoleercellen en/of (lange tot zeer lange) opnamen. Hoeveel warme zomers ik wel niet gemist heb.
Ik vraag mij werkelijk af waarom deze weinig empathische manier van handelen zo de toon zet in mijn geval. Kan men geen grip op mij krijgen? Misschien eens praten!! Niet alleen met mij, maar ook met mijn naaste omgeving.
Ik vind het erg schokkend dat een patiënt middels juridische, en niet menselijke middelen tot bovenstaande zaken gedwongen wordt.
Zorgmachtiging:
Alleen in het uiterste geval- als vrijwilligheid uitgesloten is
Als ernstig nadeel dreigt
Als de pvp van tevoren op de hoogte wordt gesteld
Als er een zorgplan is
Als de familie van tevoren op de hoogte wordt gesteld
Als de betrokkene van tevoren in de gelegenheid wordt gesteld een eigen zorgplan te maken
Als de betrokkene 2 weken van tevoren van dit alles op de hoogte is gesteld
NIETS MAAR DAN OOK NIETS VAN DIT ALLES
De psychiater was zelf doorgaans niet op deze zg. ‘zittingen’ aanwezig (ben zelf mr dus weet maar al te goed hoe zorgvuldig een echte zitting doorgaans verloopt). Om eea toe te lichten. Ik noem maar een voorbeeld. Laat staan de OvJ zelf als formeel eisende partij. De ZM-advocaat word je meestal toegewezen en beperkt zich toch het akkoord gaan met de eis van de OvJ/psychiater/rechter/. Zo’n zitting- waarbij ik als patiënt in die negen jaar nooit maar dan ook nooit het woord heb gekregen, duurt zo’n 2-4 minuten. Er volgt geen beraadslaging- nee direct een vonnis.
De laatste gebeurtenis- begin januari, in een heel krap kamertje in Amstelmere, met als enige aanwezigen de heer Schwarz (advocaat) en de rechter en, oh ja, ikzelf- sloeg werkelijk alles:
De ‘advocaat’ (deze leestekens zijn bewust geplaatst- want een echte advocaat hoort niet anders te doen dan opkomen voor de belangen van zijn client) ging direct akkoord met de verlenging van de ZM voor een jaar met de volgende opmerking:
Heleen wil graag beschermd wonen. En eerst naar De Bocholt. Waarom niet? Want overal waar Heleen komt is het een feestje. Dus ook in De Bocholt.
Ik was, tja, met stomheid geslagen.
En verder? (De aanleiding voor deze gevangenschap was een kreet (1) door mij geslaakt in ITA bij een voor mij zeer schokkend beeld in een dansvoorstelling, 041122). Onze meester merkte tegenover onze rechter op dat de hele dansvoorstelling (in de RABO-zaal) door mijn toedoen was stilgelegd. Na een tijd, toen ik weer zg. vrijheden had gekregen, besloot ik langs ITA te gaan i.v.m. mijn WA- verzekering. Wat bleek? De bewering van S. was gewoon een keiharde leugen geweest en ja, zei de medewerkster uit zichzelf, het was een heel schokkend beeld geweest…………
Enfin.
It’s a crying shame to live in a land where justice is a game (Bob Dylan, rond 1979: Hurricane).
Ik ben niet de enige trouwens
290523 HP
Terug naar Spielerei