Met mijn op de valreep bemachtigde NRC van vrijdag nestelde ik me in de late trein van Den Bosch naar Amsterdam.
Aan de andere kant van het gangpad werd hard en onophoudelijk I did it my way gefloten. Door een figuur van een jaar of veertig die een grote gekleurde kalender van Bob Marley doorbladerde. Hij droeg een leren cowboyhoed en opzichtige roodwitte sneakers. Verder veel ringen aan zijn vingers, een metalen ketting om zijn nek en een fel gekleurd reggae shirt. Laat ik er maar niets van zeggen dacht ik, van dat fluiten, dadelijk krijg ik nog ruzie. I did it my way ging door. Kan ik ook op Amsterdam Centraal de trein naar Alkmaar nemen? Sprak hij me aan. Jazeker, zei ik. En: wat is Amsterdam toch een vrije stad, op een uurtje rijden maar, ongelooflijk. Ik las weer door. Vervolgens: wat denkt u eigenlijk over de maatschappij, mevrouw? Ik zei hem dat ik daarop niet zomaar even een antwoord heb, de zaak ligt nogal gecompliceerd. Wat denkt u over vrijheid mevrouw? Belangrijk zei ik, maar ik vind bijvoorbeeld wel dat kinderen gewoon naar school moeten, en niet zomaar door hun ouders thuis gehouden. Zeg mevrouw waar komen de wetten eigenlijk vandaan? Ik zag nu het boek dat hij inmiddels was gaan lezen, met veel onderstreepte passages. De weg uit de duisternis of zoiets dergelijks. Volgens mij zijn wetten er gekomen met de vorming van staten, zei ik, en houden ze ook de staat in stand. We lazen allebei weer verder. Na een paar minuten weer: waar komen de wetten toch vandaan mevrouw? De Grieken hadden bijvoorbeeld al wetten zei ik, en de Romeinen. Die Romeinen waren geen lekkere jongens, klonk het. En Napoleon, een klein manneke maar hij was de baas hoor.
Ik ging weer door met mijn krant. Mevrouw, kan ik u een plezier doen met een klok? Ineens kwam hij met een stapel van vijf klokken, nog in de verpakking. Ons Pa zei neem maar mee, voor de kinderen. Het zijn niet mijn eigen kinderen, maar toch. Ik heb er eentje over, u mag er een uitzoeken. Ik bedankte hem en legde uit dat ik ze heel mooi vond maar niet zo van de ronde vormen ben in mijn huis.
Mijn reis zat er op. Na een hartelijk afscheid sprong ik bij Amstel uit de trein.
