Il liquoro e buono Alvaro. La casa qui e perfetto. S. lag in een deuk. Dat was de afscheidsavond, met Alvaro’s zelfgestookte notenlikeur en een geanimeerde discussie over Amerikaanse politiek. Hoe anders drukte ik me uit een week daarvoor. Bij aankomst in Il Mandorli, na een lange rit uit Liguria die eindigde in de 4 km bospad naar boven bij Spoleto, zwaaide het elektronisch gestuurde hek open en kwam een echtpaartje In Frans aandoende vrijetijdskleding ons over het brede kiezelpad blij toe gehuppeld. Hiiii I’m Daniela, hiiiiiii I’m Alvaro. Ubervriendelijk werden we wegwijs gemaakt in ons vakantieresort voor de komende week. Het piepkleine huisje, vanzelfsprekend Ikea proof en met oranje gewassen muren, de gemetselde barbecue met houtblokken en heuse schoorsteen. Het overdekte terrasje met geraniums in slingerende bakken en weinig privacy ten opzichte van onze Engelse buren. Ik zag de jonge aanplant van kleinburgerlijk groen, de plastic stoelen bij het zwembad, de gladgeschoren gazonnetjes en de neoklassieke lantaarnpaaltjes. We werden gewezen hoe we ons afval gescheiden konden dumpen, en kregen een afstandsbediening voor het elektronisch hek. Met de vraag naar onze paspoorten en de uitnodiging voor een aperitief lieten Alvaro en Daniela ons alleen. Hoe vind je het, vroeg S. Tijdens de rondleiding had ik mijn mond gehouden. Aangeharkt bromde ik. Dit is toch geen Italië, heb je de Franse tennisschoenen van die twee gezien? Alles is nieuw, siste ik, ik wil in een oud huis zitten vanavond ga ik iets anders zoeken op internet.
Na de boodschappen en de pasta dook ik voor wat afkoeling in het, inderdaad prachtige, zwembad. Als een duveltje uit een doosje kwam Alvaro tevoorschijn en schakelde trots de onderwaterverlichting in. Aanleiding om verder te mopperen, en ook over de mieren die inmiddels in groten getale op ons terrasje waren opgedoken. Mijn getier werd S nu te veel en een authentieke vakantieruzie was opeens een feit. Zonder mijn tanden gepoetst te hebben lag ik me op te vreten in bed, de arme S ging aanvankelijk op de bank, en kwam pas in bed toen ik al sliep.
Vanaf de volgende ochtend begon ik langzaam te ontdooien. Elke middag maakten we een tripje naar een oud plaatsje ergens in Umbria en ’s avonds aten we in Spoleto en dronken Spritz aperitiefjes op het plein. We roosterden lekkere visjes op de barbecue en lagen uren te chillen aan de pool. Zo nu en dan raakte ik met Alvaro aan de praat: hij juichte telkens weer wanneer ik ’s ochtends vroeg onvervaard het zwembad in dook. Bravo! Elena!
We hadden de middag doorgebracht in Norcia, een truffel-, worsten- en hammenoord, doortrokken van de zware aroma’s en dat vertelde ik Alvaro. Maar daar werk ik! Voor de Banco Popularo di Spoleto. Ik doe de clienti importanti! Oh maar Alvaro, dan ben jij vast ook een heel belangrijke man, pestte ik ‘m.
Op een avond, ik lag aan het zwembad, zag ik Alvaro op de scooter terugkomen van zijn clienti importanti. In een werkelijk strak gesneden krijtstreep pak, met een heel stoere zwarte zonnebril. Ik begon steeds meer sympathie te koesteren. Zeker toen Alvaro me toevertrouwde dat zijn werk eigenlijk een ‘laboro elastico’ was. S werd intussen steeds opstandiger. Ze had bedacht dat onze aangeharkte gastheer voortaan Alvaro Popularo moest heten. Te pas en te onpas werd deze term gebezigd. Zo kwamen we eens, na een aantal Spritzen, ’s avonds terug uit Proleto (zoals Spoleto door S consequent werd genoemd). Ramen en dak open, Madonna op de cd-speler, en een uitgelaten S keihard schreeuwend Alvaro Popularo!!! Banco popularo de Proleto!! Als een kleine circuswagen reden we door het geopende elektronisch hek. Dit kon echt niet. Streng riep ik haar tot de orde.
Toch wat eerder dan gepland vertrokken we uiteindelijk bij ons aangeharkte stel: we hadden onderdak gevonden in een 15e-eeuwse villa bij Citta de Castello, vlakbij de grens met Toscane. Daniela en Alvaro waren oprecht teleurgesteld, bleek bij het afscheidsaperitief. We waren zulke ‘relaxed people’. Alvaro vond mij een stoer wijf omdat ik gewoon, hopla, ’s ochtends het zwembad indook en er niet als een Italiaanse vrouw de hele dag in mijn bikini naast lag. En dat ik graag in Bordighera kwam, dat bewees dat ik echt van Italië hield vond ie. Daniela op haar beurt waardeerde dat we meteen na aankomst boodschappen waren gaan doen. We begrepen het niet zo goed, voor ons Nederlanders toch allemaal heel gewone dingen? We doken wat in elkaars privéleven. Alvaro, toch al een jaartje of vijftig, had Daniela die veel jonger was opgedaan in een bar in Spoleto. Ze was met haar vader uit Moldavië gekomen en volgde daarna op Alvaro’s kosten een opleiding tot schoonheidsspecialiste. Ze had nu haar eigen salon in Proleto. Alvaro had dus zijn clienti importanti van de Banco Popularo di Spoleto. En Daniela poetste waarschijnlijk de gezichten schoon van de vrouwen van de clienti importanti.
Het klopte gewoon.
