In de lome middagzon lig ik in een gehuurde strandstoel op het strandje dat doet denken aan de sfeer van Fellini’s Amarcord. Je verwacht de verzuchtende kreet ‘vole una donna’. In Biaggio’s restaurant staat ‘s nachts iedereen te dansen op de tafels, spuitend met champagneflessen. Biaggio’s cd-tje met Bomba / Sexie blijft maar op repeat staan. Later kijk ik in mijn kleine keukentje vol prullaria op de grote televisie naar een show van Rai Uno. Een zorgvuldig gekapte showmaster met hoornen montuur en wulpse bionda’s die altijd blijven lachen. De volgende ochtend op een schaduwrijk terras campari drinken met adellijke Wanda van 84 en haar jaloerse tweelingzuster. Op weg naar een espressobarretje passeer ik een processie waarvoor het hele stadje uitgelopen lijkt. Thuisgekomen na de lunch krijg ik van Gianni en Concettina, mijn huisbazen, een groot stuk taart met een glas marsala. Gianni heeft vroeger in de bouw gewerkt, en heeft nog allerlei blanco mapjes liggen. Ik krijg een hele stapel, dan kan ik lekker tekenen zegt ie.
