1 april 2014- echt! Dan zouden Kris en ik vrij zijn.
Velzeke had me op geen enkele manier voorbereid. Een half uur voor mijn vertrek kreeg ik een briefje van de maatschappelijk werkster met het nummer van een dokter in Brussel.
Ik reed meteen naar vrienden Hilde en Roland. Jan Hoet was net dood het was op de tv.
Toen naar mijn huis, mijn heerlijke rustige huis in Brussel. Ik lag op mijn matras aan het eind van mijn kamer van 16 meter. Samen met de Boulevard Leopold II toch zo’n 35 meter uitzicht. Heel wat meer dan mijn kamertje…
Ik was ontroerd en voelde me vrij.
Ik pakte de vilo en fietste naar de Place St. Catherine, waar ik een leuk gesprek had met een stel.
Ik miste mijn vrienden in Amsterdam dus belde Mel. We spraken af in haar studio.
Ertegenover aten we risotto met zeefruit waarbij we afspraken dat ik ’s avonds samen met zoon Sid zou koken De volgende dag kookte ik met de dochter etc.
Die zaterdag zat ik alweer vast, in de Nieuwe Valerius deze keer. Niet wetend hoeveel jaar me nog te wachten stond. De psychiaters van de crisisdienst- waar mijn zus me had heengebracht hadden gevraagd: wat wil je?
Ik antwoordde: ik wil rennen als een wild paard langs de vloedlijn.
Terug naar Spielerei